پرسش

آنجا هزار قُقنوس

آتش گرفته است،

اما صدای بال زدنشان را

در اوج،

اوج مردن،

اواج دو باره زادن،

نشنيده ايم هرگز.

وقتی که با شکستن يک شيشه

مُردابکِ صبوری ِ يک شهر را

يکباره می توانی بر هم زد ،

ای دست های خالی ! از چيست

حيرانی؟

گويا

گلهای گرمسيری خونين را

در سر دسير اين باغ

بيهوده کاشتند:

آب وهوای اين شهر

زين سُر خبوته هيچ نمی پرورد.

اما

تو آتش شفق را،

در آب جويبار،

در کوچه باغها به چه تفسيرمی کنی؟

1348 – تهران

بازگشت به فهرست